Εισηγήτρια:
Π. Καρακασίδου : π. Επίκουρος Καθηγήτρια Φυσικοθεραπείας ΠΑΔΑ, μέλος, εκπαιδευτικού προγράμματος MANUAL THERAPY ΠΣΦ, μέλος εκπαιδευτικού προγράμματος τμ. ΣΣ -ΕΕΕΦ
Οργανωτική επιμέλεια:
Γ. Πέττα : π. Επίκουρος Καθηγήτρια Φυσικοθεραπείας ΠΑΔΑ, Πρόεδρος ΔΣ ΕΕΕΦ, Υπεύθυνη εκπαιδευτικού προγράμματος clinical pilates ΕΕΕΦ, π. Πρόεδρος της επιτροπής εκπαίδευσης EFSHT

Κόστος συμμετοχής: Μέλη και φοιτητές ΕΕΕΦ 150+ ΦΠΑ, μη μέλη 200+ ΦΠΑ Για Κατοχύρωση Θέσης προκαταβολή 50 ευρώ.

Η οστεοπόρωση είναι μία σιωπηλή συστηματική νόσος, που χαρακτηρίζεται από μειωμένη οστική μάζα και αλλοίωση της μικροαρχιτεκτονικής του οστού που οδηγεί σε αυξημένη ευθραυστότητα των οστών και επιδεκτικότητα σε χαμηλής βίας ή ατραυματικά κατάγματα» (Osteoporosis prevention, diagnosis, and therapy 2001, Marcus 2002).
Η μετεμμηνοπαυσιακή οστεοπόρωση αρχίζει μετά από φυσιολογική ή χειρουργική εμμηνόπαυση και οδηγεί σε κάταγμα 15‐20 χρόνια μετά την παύση της λειτουργίας των ωοθηκών. Η παθογένεια της μετεμμηνοπαυσιακής οστεοπόρωσης δεν είναι πλήρως κατανοητή.
Η οστική μάζα αυξάνεται κατά την διάρκεια των τριών πρώτων δεκαετιών της ζωής. Μέχρι το τέλος της εφηβείας αυξάνεται ταχέως και στην συνέχεια ο ρυθμός αύξησης μειώνεται έως το 30 έτος όπου και φτάνει στο μέγιστό της (κορυφαία οστική μάζα) (Hodgson et al 2001). Η κορυφαία οστική μάζα βασικά καθορίζεται κατά 80% από γονιδιακούς παράγοντες (90% για την ΣΣ και 70% για τον αυχένα του μηριαίου) (Pocock et al 1987).
Παρ’ όλο που ένα ηλικιωμένο άτομο χάνει οστική μάζα λόγω της μειωμένης δραστηριότητάς, η αντοχή των σπονδύλων του είναι αρκετή για να ανταποκριθεί στις καθημερινές του δραστηριότητες εφ’ όσον στην νεαρή του ηλικία έχει πετύχει να αναπτύξει την κορυφαία οστική πυκνότητα (Homminga et al 2004). Όμως, εάν για κάποιους λόγους αναπτύξει οστεοπόρωση, τότε η αντοχή των σπονδύλων του μειώνεται με κατάληξη τα κατάγματα η επιδημιολογία των οποίων είναι πολύ δύσκολο να εκτιμηθεί επειδή συχνά αυτά μπορεί να είναι ασυμπτωματικά (Clifford and Rosen 2020).
Τα σπονδυλικά κατάγματα συμβαίνουν μετά από πτώση (33%), άρση βάρους (9%) και με καμπτικές κινήσεις (58%) (Cooper et al. J Bone Miner Res 1992; 7:221-227, Myers and Wilson Spine 1997; 22: 25S-31S)
Το ίδιο το σπονδυλικό κάταγμα είναι σταθερό. Όμως, η σπονδυλική μονάδα στην οποία ανήκει ο καταγματικός σπόνδυλος είναι ασταθής και η αστάθεια είναι μεγαλύτερη όταν η σπονδυλική μονάδα βρίσκεται σε θέση κάμψης (Ching et al 1995, Panjabi et al 1995, Zhao et al 2005). Οπότε, ο απώτερος σκοπός των θεραπευτικών ασκήσεων είναι η σταθεροποίηση της σπονδυλικής μονάδας.
Το φυσικοθεραπευτικό πρόγραμμα εξαρτάται από την κατάσταση του ασθενούς, δηλ., ανάλογα με την οξύτητα ή την χρονιότητα του ασθενούς, και περιλαμβάνει (Karakasidou et al 2013):

• Αναπνευστικές ασκήσεις
• Θεραπευτικές ασκήσεις:
  • Ασκήσεις νευρομυϊκού ελέγχου
    • Ενεργοποίηση των μυών πυελικού εδάφους
    • Ενεργοποίηση του εγκάρσιου και έσω λοξού κοιλιακού μυός (όχι ορθού και έξω λοξού)
    • Ενεργοποίηση και ενδυνάμωση των εκτεινόντων μυών ΘΜΣΣ
    • Χαλάρωση ή ενδυνάμωση οσφυϊκού πολυσχιδή μυός
  • Ενδυνάμωση των μυών των κάτω άκρων (όπως ενδείκνυται)
  • Διάταση των μυών των άνω και κάτω άκρων (όπως ενδείκνυται)
  • Τροποποίηση    των    κινήσεων    της    καθημερινής    ζωής    ώστε    να μειώνονται οι φορτίσεις της ΣΣ

Το εργαστηριακό μάθημα θα βασιστεί κυρίως στις ασκήσεις νευρομυικού ελέγχου και σωστή ενεργοποίηση των μυών του κορμού. Επίσης θα κατευθύνει τον κλινικό συλλογισμό για την καθοδήγηση των ασκήσεων
Το μάθημα στοχεύει στα ακόλουθα μαθησιακά αποτελέσματα:

• Κατανόηση της οστεοπόρωσης και του μηχανισμού κατάγματος των σπονδύλων
• Ικανότητα εφαρμογής βασικών ασκήσεων σταθεροποίησης των επώδυνων σπονδυλικών καταγμάτων σύμφωνα με την ερευνητική τεκμηρίωση
• Εφαρμογή προληπτικής συμβουλευτικής στους οστεοπορωτικούς ασθενείς

Alpha bank:IBAN Alpha Bank: 154-002002-002 089 / IBAN: GR77 0140 1540 1540 0200 2002 089
Παρακαλώ στην κατάθεση σας να αναγράφετε όνομα και η αιτιολογία. Ότι άλλο χρειάζεστε είμαστε στη διάθεση σας.

Εκ της γραμματείας Ζ. Καφετζιγιάννη